Zrywała się
czasami i o szóstej rano. Owinięta w koc lub w kołdrę,
zatapiała się w leżak i dosypiała, czasami z kubkiem kawy,
czasami tylko z książką. Zabrała ze sobą na urlop jakiś
grubaśny kryminał, ale przeczytała tylko połowę. On wstawał
kilka godzin później i dołączał do niej. Dużo jeździli,
zwiedzali, albo po prostu leżeli na leżakach, niekoniecznie
rozmawiając ze sobą. Kasia i Krzyś z Bydgoszczy. To nie pierwsi
goście, którzy zwrócili uwagę na moje leżaki, ale pierwsi,
którzy zamiast zamówionych trzech nocy spędzili w moim
gospodarstwie agroturystycznym dwa tygodnie. Planowali odwiedzić
Roztocze, potem Polesie, a najdalej byli w Lublinie, ze dwa razy w
Kazimierzu, Nałęczowie czy Janowcu. Tylko kilka godzin poza moim
domem. Choć myślę, że nie tylko o moją rodzinę, czy dom
chodziło, a także o leżaki. Bo chyba nie przede wszystkim?!
Potem była
niespodziewana paczka z Bydgoszczy, a w niej ogromna kawa i
czekolada. Ileś tam telefonów, esemesów i niekończące się
obietnice powrotu. I za każdym razem łzy wzruszenia.
Często myślę o
moich ostatnich gościach z tegorocznego sezonu i wiem, że właśnie
dzięki nim zrozumiałam, jaką jestem szczęściarą mieszkając
tutaj i mając swoje leżaczki na co dzień. Szkoda tylko, że pogoda
mało sprzyja leżakowaniu. Bo w końcu miałabym na to czas. Tak,
jak mam w końcu czas na czytanie. Taka pora roku. Na wsi roku nie
dzielimy na wiosnę, lato, jesień i zimę, ale na czas pracy i
odpoczynku. Oczywiście w przypadku gospodarstw hodowlanych jest
nieco inaczej, bo bez względu na porę roku zwierzęta muszą jeść,
ale ja mogę sobie zimą pozwolić na spanie do południa. Od czasu
do czasu, wcale nie codziennie, wyjdę do sklepu, powiem, czy
odpowiem „dzień dobry” lub tylko pomacham do kogoś w
samochodzie. Czasami spotkam się z ludźmi, dowiem najnowszych
plotek. Ot, chociażby takich, że geesowski sklep będzie otwarty
tylko do końca roku. Zmieniły się przepisy. Nawet na wsi sklep nie
może być byle jaki. Kiedyś w jedynym wtedy sklepie wielkim
wydarzeniem był świeży chleb. Dzisiaj jest już niemal wszystko, a
brakuje tylko klientów. Musi być dużo i tanio, no chyba, że ktoś
pracuje na Azotach czy za granicą. Och, wtedy to nie pasztetowa i
salceson włoski są na liście zakupów, a cała szynka, albo
polędwica.
Koniecznie w próżniowym opakowaniu, bo podróż przecież długa.
I my też mamy
przed sklepem swoją ławeczkę, ale zdecydowanie krótszą od tej
serialowej z Rancza. Poumierali i to dość niespodziewanie. Zostało
ich tylko dwóch. Sporadycznie przysiądzie na niej ktoś inny,
czasami sklepowa, czy ja dla żartów. Ale najwyżej na kilka minut,
bo obowiązki czekają.
A może wyciągnę
leżaczek, wstawię do salonu i poczuję się lepiej? Może wcale nie
chodzi o pory roku, o odpowiednie lekarstwa na różne choroby, a
właśnie o ten leżaczek?
